Om meteen maar eens met de deur in huis te vallen: Wij hebben nu een Blog! Maar vooralsnog bestaat ons blog nog maar uit twee zinnen, dus het is nog pril.

Er zijn wel meer prille dingen in onze Dorothy-gemeenschap. Zo zijn we bezig een vereniging op te richten, met statuten en alles. In die zin doet onze gemeenschap me soms best denken aan een baby, waar bij geboorte alles al op en aan zit, al lijkt de baby zelf er nog niet echt raad mee te weten: “Kijk eens, het heeft al vingertjes!”. Nouja, zo hebben wij dus al statuten, en binnenkort een heuse vereniging met inschrijving in de KvK enzo.

Die statuten zijn nog maar het begin van onze lijst met prille beginnen: We hebben bijvoorbeeld ook laatst onze eerste donatie ontvangen, van een pas-gehuwd echtpaar (Wat bijzonder: mensen die ons vertrouwen met hun geld, terwijl wij er alleen nog maar pril-heid tegenover kunnen zetten). En deze website is eigenlijk ook nog best jong. En nu hebben we laatst ook iets heel spannends ontdekt: een prachtig boerenerf onder Amsterdam, richting Schiphol. Nog mooi op fietsafstand van ons moederklooster, het Jeannette Noëlhuis, maar toch helemaal buiten de stad! Door de weilanden heen kan je nog net de Amsterdam ArenA zien, die we nu ook vanuit onze slaapkamer kunnen bewonderen, maar dan van de andere kant. En het staat te koop! Te vroeg eigenlijk om er verder over uit te weiden, maar we worden er wel erg enthousiast van, en achter de schermen zijn we hard aan het werk om mogelijk te maken dat hier misschien wel, ooit, een Dorothy-gemeenschap op kan groeien!

Hier wat foto’s van een kijk-tochtje dat we daar maandag maakten:

Vorige Volgende

Maar op deze foto’s zie je natuurlijk niet wat wij zagen toen we daar rond wandelden. Want wij zagen al een huis staan waar we gastvrijheid kunnen bieden aan mensen die de halve wereld over gezocht hebben naar een veilig plekje om te zijn. Een huis waar we samen kunnen leven, samen kunnen werken, bidden en vieren (om maar eens stiekem een KloosterBoerderijFestival-verwijzing te gebruiken). Wij zagen de gesprekken al, de ontmoetingen tussen mensen uit verschillende werelddelen, en verschillende culturen. Wij zagen al mensen geboren worden in dat huis, en mensen oud worden. We zagen mensen binnenkomen, en weer weggaan, want ook weggaan hoort bij gastvrijheid. We zagen het groentetuintje, de zonnepanelen, en de barbeques met vega-burgers. We zagen ons ook al thuiskomen na een vermoeiend protest, om ons heen kijken, en weten waarom we het allemaal doen.

Dat zien wij. Maar daarmee is het nog niet meteen zichtbaar. En dat is dan misschien wel onze grootste uitdaging: al die dingen die er eigenlijk al wel zijn maar ook nog niet. Zo zijn we eigenlijk al een gemeenschap. Vier van ons wonen zelfs al samen. Maar toch ook nog weer niet. Heel veel speelt zich nog af in ons hoofd, en op papier.

Gelukkig is er af-en-toe iets echts, iets tastbaars. Zo was er dus die donatie, en die kijk-tocht. Maar laatst hebben we ook al onze eerste meubels gekregen. Onze vrienden van het Franciscaans Millieuproject Stoutenburg moeten helaas verhuizen, omdat hun huur zo erg verhoogd is dat ze het niet meer kunnen betalen. Dat is een gemis. Maar zowel Jezus als Johan Cruijf wijzen ons op de (soms kleine) voordelen die elk nadeel kan hebben (volgens mij verwoordt Johan het met een parabel over stervend graan, maar het kan ook andersom zijn), en wij hebben stiekem een graantje mogen meepikken van Stoutenburg. Wij hebben van hen een prachtige tafel gekregen. En stoelen, en een bed. Ik ben nog van de tijd dat kraken niet alleen ethisch, maar ook legaal was, en toen was het zo dat gekraakt huis pas als bewoond, en dus beschermd werd verklaard als er een tafel, een stoel en een bed stonden. Dus blijkbaar is dat net het verschil tussen een lege ruimte en een thuis. En dat hebben we al binnen! Ons eerste tastbare deel van het nieuwe huis. Een soort kruintje, wat zich door de ontsluiting heen als eerst laat zien, om in de metafoor te blijven. En daarmee is het voor ons meteen duidelijk wat ons te doen staat: blijven persen!