Al in onze eerste blog post hadden we het over een mogelijke plek in de buurt van Amsterdam. En we zijn nog steeds op zoek naar een plek om neer te strijken, waar we willen samenleven met elkaar. Het begint er nu langzaam op te lijken dat we op deze plek misschien wel iets zouden kunnen beginnen!

Ooit zaten we bij elkaar en droomden we over een woning met genoeg ruimte om met zijn allen te leven, tussen de landerijen (maar niet te ver van Amsterdam), met land om te bewerken, een moestuin, en een geit. En een gezamelijk ritme van samen leven, bidden en werken. Maar ja, een gemeenschap vormen kost ook al heel wat tijd en energie, kunnen we dan ook nog leren boer zijn?

Met die vraag ergens in het achterhoofd, hoorden we van een boer die een boerderij wilde beginnen om daar samen met vluchtelingen op te werken. Hij was daarmee bezig samen met de Protestante Diaconie, met wie wij al eerder eens over onze plannen hadden gesproken: “Kom maar terug als je een boerderij hebt.”, daar gingen we ooit mee weg. En toen ontmoetten wij Marten, die bezig was De Vluchthoeve te realiseren.

En zowaar, daar was een stuk land met boerderij, én plek voor een woonhuis. Hoe mooi zou het zijn als daar een gemeenschap zou komen waar mensen een gastvrije plek en gemeenschap kunnen vinden en mee kunnen werken op de boerderij? Zo zijn we al een paar maanden aan het verkennen of we hierin samen op kunnen trekken: passen onze dromen bij elkaar, hoe zou het dan allemaal werken, hoe verhouden we ons tot elkaar, komt het financieel rond? En eigenlijk lijkt het wonderwel te passen.

Het is tijd om een tipje van de sluier op te lichten (ook al zijn de onderhandelingen met de eigenaar van het land nog niet helemaal rond).

Vorige Volgende

Het is een stuk grond iets onder Amsterdam. Dicht genoeg bij de stad om naailes te kunnen volgen, de advocaat te bezoeken of op bezoek te gaan bij het ASKV of het Wereldhuis, ver genoeg om midden tussen de weilanden te zitten en de koeien te melken.

Jammergenoeg is de boerderij die er nu staat zo vervallen, dat er iets nieuws gebouwd moet worden (met dank aan Jasper die met ons het huis bekeek en dat kon vertellen), maar zelfs dat lijkt geen onoverkomelijke barrière te zijn. Wat wel nog op losse schroeven staat, is of het verkrijgen van het stuk land écht doorgaat. Dat zal de toekomst uitwijzen. Voor nu zijn wij heel dankbaar dat we met zo’n leuke boer en de diaconie samen met zo iets bijzonders aan de slag kunnen.

Vorige Volgende