Als mensen me vragen waarom ik in een leefgemeenschap leef zeg ik wel eens half voor de grap: “omdat ik het stom vond om een koelkast te hebben voor mezelf alleen”. Ik woonde hiervoor in een zelfstandig appartement, en het kopen van een koelkast stond me zó tegen dat ik het uiteindelijk anderhalf jaar zonder heb gedaan. Vanaf dat ik op mezelf ging wonen, ging ik gaandeweg steeds meer bezig met wat we ‘duurzaamheid’ noemen. Van katoenen zakdoeken tot plasticvrij boodschappen, ik kon er aardig ver in doorgaan. Het paste dus niet bij mij om zo’n enorm elektrisch apparaat aan te schaffen wat vervolgens vooral leeg zou staan. (Een lege koelkast verbruikt ook nog eens meer energie dan een volle!) In een leefgemeenschap deel je spullen met elkaar en dat is  duurzamer. Maar door hier te wonen ben ik ook een andere vorm van duurzaamheid gaan ontdekken. Zelfs zozeer dat ik de term ‘duurzaamheid’ tegenwoordig onprettig vind klinken. 

Op deze plek deel ik niet alleen mijn koelkast, maar bijvoorbeeld ook gereedschap, een bakfiets, een auto, etc. Ik heb ontdekt dat ik me door het delen van spullen niet armer voel, maar juist rijker. Want in onze woonkamer is ook plek voor een piano, een spellenkast en een grote kloostertafel. En onze tuin is groot genoeg voor een kampvuurplek. Een spelletjesavond of barbecue is zo georganiseerd, iets wat in mijn eentje minder makkelijk zou zijn geweest. Samen leven creëert mogelijkheden. 

Behalve piano’s en kampvuurplekken biedt de gemeenschap ook, nou ja, gemeenschap. Als ik een moeilijk momentje heb, is er meestal wel iemand bij wie ik mijn hart kan luchten. Ik geniet ontzettend van het voorlezen aan Naomi, mijn vierjarige huisgenoot. Dat is tegelijk weer fijn voor de ouders Anna en Herman, en voor Naomi zelf: een echte win-win-win-situatie. Ik vind het ook heel leuk dat we om beurten  koken, zo heb ik al veel nieuwe smaken en gerechten ontdekt. 

Daardoor is mijn leven sinds ik hier ben eenvoudiger geworden. Ik hoef niet meer met vrienden af te spreken om een beetje onder de mensen te zijn. En ik heb minder geld nodig om rond te komen, en dus meer tijd voor mezelf. Ik ben meestal gewoon thuis, en dat schept tijd om van ons huis(houden) ook echt iets moois te maken. Eens in de week mogen we het over-de-datum eten ophalen bij een biologische winkel. Ik vind het erg leuk om van al die verschrompelde groenten en buitenbeentjes nog iets lekkers te maken, maar het koken duurt daardoor soms wel twee keer zo lang! De groenterestjes gaan naar de composthoop, en dat is toch net weer ietsje meer werk dan het in de vuilnisbak te gooien. Ik scheur tegenwoordig zelfs de wc rolletjes in kleine stukjes uiteen boven de compostemmer, om het koolstofgehalte van de compost wat op te krikken. Ik ben ook weer brood gaan bakken, want nu ik dat kan delen met mijn huisgenoten komt het tenminste nog op terwijl het nog lekker vers is. En het meest geniet ik nog wel van mijn mini-kruidentuintje waar ik bijna het hele jaar rond verse kruidenthee uit drink. 

De effecten van leven in gemeenschap reiken dus veel verder dan alleen het delen van spullen. Door het samen zijn ga ik als vanzelf eenvoudiger, en tegelijkertijd bezielder, leven. Het is een leven dat niet alleen meer draait om zo min mogelijk impact, en zo min mogelijk spullen, maar een leven dat gaat over de juiste manier van dingen doen. Met mijn brood, de compost en de kruidenthee schep ik een verbinding met de plek waar ik ben, ik sta letterlijk in fysieke uitwisseling met mijn omgeving en ik ben er voortdurend mee bezig. Ik ben er dus mee verbonden, en ik voel me ook verbonden. Ik zorg voor deze plek en deze plek zorgt voor mij. En met het woord ‘plek’ bedoel ik zowel de mensen als het land. Daarom houd ik niet meer van de term ‘duurzaam’. Het klinkt te plastisch, te technisch. Het gaat alleen maar over dingen niet doen. Waar ik eigenlijk naar zocht in mijn katoenen-zakdoeken en koelkastloos bestaan is dít: respectvol leven, zorgzaam, verbonden met de levende aarde waar we deel van uitmaken. En ik had nooit geweten dat een leefgemeenschap daartoe de sleutel zou zijn.